Çalışan Gebeler Anlatıyor-1; Gebeyken Çalış(ama)mak!

Benim deneyimimin hemen ardından ilk deneyim paylaşımı blogda yerini alıyor!  Bu değerli paylaşım için bir kez de buradan teşekkür ederim! Diğer paylaşımların yolunu açması ve bloga verdiği destek açısından benim için çok özel bir paylaşım! Sözü kendisine bırakıyorum!

——————————————————————————————————————

Gebeyken Çalış(ama)mak

Hayatımın şu son üç senesine bakıyorum da, ne büyük sınavlardan geçmişim. 

Yeni evli, aklı bir karış havada, kendi parasını kazanıp sorumsuzca harcayan, bazen her haftasonu  yeni bir yer keşfetmeyi adeta görev edinen, iki saat snowboard yapmak için kilometrelerce yol tepmekten çekinmeyen,  bazen de bütün günü evde yayılıp dvd izleyerek geçirmeyi tercih eden bir kadından,  kendisini tamamen arka plana atan, sporu, kariyerini, sosyal hayatını dünyasından  çıkaran, üstelik bunu fedakarlık olarak görmeyen bir eşe ve bir anneye dönüşmüşüm. İki kişiyken de aile oluyor insan ama bebek gelince, sanki tamamlanıyor, belki de biçim değiştiriyor başka birisi için yaşamayı öğrenirken. En azından bizde böyle oldu.

Planlı ama zor bir hamilelik süreci, zor bir doğum ve hepsinden daha da zor bir lohusalık yaşadım. Tümünü uzun uzun anlatıp, anne adaylarını korkutmak istemem fakat temel noktaları paylaşmalıyız ki uyanık olalımJ

Uzun süren deneme turlarından sonra (neredeyse bir sene), sonunda hamile kaldım. Ne yazık ki riskli bir hamilelikti, sürekli kanama ve düşük tehdidiyle, elim karnımda, korkuyla geçti ilk aylar. Doktorum mümkün olduğunca yorulmamamı, fazla merdiven çıkıp inmememi, strese girmememi söyledi. İş hayatında bunlar ne mümkün? Neyse ki işle ilgili konulara fazla kafayı takmamayı zamanla öğrendim, ne zaman tepem atacak gibi olsa hemen sevdiğim rahatlatıcı bir müzik, genellikle John Mayer dinliyor, bebeğimizin neye benzeyeceğini düşünerek hayaller kuruyor, böylece oyalanıyordum (İlginçtir, oğlum da şu anda John Mayer’ı çok seviyor. Sanırım o günlerden hatırlıyor müziği…) Bazen de zavallı kocamı arayıp, içimdekileri bağırıp çağırarak, hatta ağlayarak anlatıyor, sonra da adamcağızın anlattıklarımı anlamlandırmasına fırsat bile vermeden telefonu suratına kapatıyordum. Fakat yorgunluk ve merdiven meselesini bir türlü çözemedim. Sevgili patronuma durumumu defalarca anlatmama rağmen ve sayın beyefendi, onlarca defa “Aaa tabii, hiç seni zor durumda bırakır mıyızzz?” diye gözlerini aça aça ikna edici bir tonda konuşmasına rağmen, hamileliğim süresince her gün en az üç kere telefon edip beni iki kat yukarıda bulunan odasına çağırdı. Şaka gibi değil mi? İnadına mı yapıyordu, yoksa gerçekten unutuyor muydu bilemiyorum. O anda unutuyor olsa bile, suratı kıpkırmızı, oflayıp puflayarak ve yüzüne domuz gibi bir ifade takınarak odasına kağnı şeklinde giren çalışanı, hatırlamasını sağlamıyor muydu? 

Yorgunluk konusuna gelince…”Riskli” hamileliğim süresince, kesinlikle tavsiye edilmemesine rağmen, biri yurtdışı olmak üzere, defalarca iş seyahatlerine çıkmak zorunda bırakıldım. Gereksiz derecede, aşırı gelişmiş sorumluluk duygum ve bu duygumu çok iyi bilerek bir güzel kullanan patronum yüzünden hiç birine “hayır  gidemem” diyemedim. Şimdi düşünüyorum da, aptallık etmişim. Eğer bu seyahatler bebeğime mal olsaydı, hesabını kim verecekti? Çok öfkelenmeme rağmen o dönemde işi bırakmamamın tek sebebi, deli gibi çalışmamın evde boş boş oturup kötü şeyler düşünmeme engel olmasıydı. Bu duruma hamileyken katlanmama karşılık, patronumun ve işyerimin kurumsallıktan tamamen uzakta olan yaklaşımı, doğum sonrası çalışmamak gibi bir alternatifi düşünmeme sebep oldu. Tamamen sağlıkla ilgili bir konuda bu kadar duyarsız olabilen insanların doğum sonrası ne kadar anlayışlı olacaklarını hayal etmek çok da zor değildi. Nitekim, benimle aynı şirkette, başka bir departmanda çalışan bir kız o sıralarda doğum yaptı ve ben geleceğimi tüm çıplaklığıyla gördüm: Birincisi, süt iznini sadece bir ay kullanabildi, sonrasında türlü bahanelerle işe çağırılıp, resmen emrivaki yapılarak ve üzeri kapalı tehditler yoluyla, iznini kullanamadan tam gün işe geri gelmesi sağlandı. Asıl şoku ise birkaç hafta sonra yaşadım: Bir şey almak için depoya inmiştim (evet, merdivenlerden) ve kızcağızı orada bulunan kilerden çıkarken gördüm. Ne yaptığını sordum, süt sağdığını söyledi. Yaklaşık dört metrekarelik, hijyenik koşullardan uzak, üstelik asetatlar ve diğer kimyasalların arasında, bebeği için süt sağmaya çalışıyordu. O kadar sinirlendim ki hemen patronuma gittim. Bunun böyle olamayacağını, kurallara aykırı olduğunu, ona rahat edebileceği bir yer sağlanması gerektiğini anlattım. Tabii aldığım cevabı tahmin edersiniz.  Madem öyle işte böyle dedim, ben de bir süre sonra doğumdan sonra çalışmaya devam etmemeye karar verdiğimi bildirdim. Yaşadığım gerilimi, iğnelemeleri, psikolojik şiddeti size anlatamam. Fakat en azından bir karar verdim ve onu uyguladım.

Ama  kader ağlarını ördü ve ben tam artık rahat ederim, bol bol dinlenirim diye hayallere dalmışken, SSK tarafından öngörülen zamanda iznime çıktım ve o hafta doğum yaptım! 33 haftalık, 1680 gramlık, nurtopu gibi (?!) bir oğlum oldu…

Şimdiki durumumuz ise şöyle: Oğlum iki yaşında, yakında üniversiteden mezun olup askere gidecek ama ben hala analık ödeneği denilen parayı, yani işyerime geceli gündüzlü çalışarak verdiğim üç yılın sözde karşılığını, gerekli belgeler sağlanmadığı için alamadım. Herhalde o ödenek kadar parayı, ettiğim telefonlarda harcamışımdır. Artık gerçekten yoruldum fakat içimden bir ses bunun peşinden koşmam, onların yanına kalmaması gerektiğini söylüyor.

Keşke hepimiz Pandora gezegeni gibi bir dünyada yaşasaydık.  Onlar bizden sıkılana kadar çocuklarımızın yanlarında, para-pul, özel okul endişeleri olmadan güvenle, dimdik dursaydık. Okul öncesi eğitim de; hayvanları da insanlar kadar tanımaya çalışmaktan, yağmuru, rüzgarı, doğanın sunduğu nimetleri paylaşmayı  yaşayarak öğrenmekten, duyguları ve hayatı, farklılıkları sınırsızca kucaklamaktan ibaret olsaydı…

——————————————————————————————————————–