Sürpriz Gebe; 30.hafta

Ben bu hamilelikten hiçbir şey anlamadım ki daha! Ne zaman 30’lu haftalara geldik, hiç bilmiyorum!

İlk şok, alışma devresi, rahat geçen 3-6 ay arasında Çakıl’a odaklanma dönemi derken doğuma geri sayım başladı bile.

Gelelim durumumuza; Çakıl’da da olduğu gibi hızzzla kilo alıyorum ne yazık ki! Söylemesi zor ama +16 kg ile şu an için bile sınırları zorlamaya başladık.

Bebek iyi, ben iyiyim. Tek sıkıntım, çok yorgunum! İş, ev, Çakıl, hamilelik derken çok yoruluyorum. Gece Çakıl için sağolsun artık hep eşim kalkıyor, ben böylece en azından geceleri biraz olsun dinleniyorum.

Yeni bebek gelince gece uyanmaları tekrar son hız başlayacak ve ben buna kendimi hiç hazır hissetmiyorum. Bence lohusalık döneminin en yıpratıcı etkeni uykusuzluk. Hani diyorlar ya, bunların hepsi unutuluyor diye; benim dün gibi aklımda bir gecede Çakıl’a 13 kere kalktığım geceler! O yüzden gözümde en çok bu gece uyanmaları büyüyor.

Çakıl hanımın odası hazır. Büyüyen karyola aldık. Gerçi hap kadar odasının tamamını kapladı nerdeyse ama küçük hanım pek rahat ettiği için sorun yok.

Yeni bebek için de Çakıl’ın küçük beşiğini bizim odaya yerleştirdik. En azından 6-7 aylık olana kadar böyle gider diye düşünüyoruz.

Hala yeni bebek için hazırlıklara başlamadık. Hepimizde bir rehavet. Aniden gelecek olsa çok fena hazırlıksız yakalanacağız.

Geçen gün bir konuşma sırasında iki bebeğimizden ayrı ayrı bahsetmem gerekince Çakıl için “büyük kızım” dedim. Ve anında kendimi çok fena hissettim. Büyük kızım henüz sadece 1,9 yaşında ve bir bebek o daha! Büyük kızım olmak için çok küçük! Bu ara en çok kafama takılan konu bu: Çakıl’la başbaşa geçirebildiğimiz zamanların sonunun geliyor olması, O’nun yeni bebeğin gelişiyle yaşayabileceği duygusal durumlar ve minikliği beni benden alıyor.

Neler olacak göreceğiz ama tek bir dileğim var: Benim melek kızım üzülmeden, yıpranmadan atlatır, alışır umarım! Lütfen öyle olsun… Yoksa ben O’nun üzüntüsüne dayanamam…